Zaaf

Kedilerle ilgili bu durumu yeni öğrenmiştim:
Normalde sokak kedisi kendini saldırgan köpeklere karsı  koruyabilirmiş.
Bu  direnci kiran tek şey  neymiş biliyor musunuz ? Sevgi… 

İnsanoğlu, eğer bir  sokak kedisinin başını okşar ve ona şefkat gösterirse kedicik kendisinin  koruma altında olduğunu zanneder ve  sivri tırnaklarını içeri çekermiş. Ve vahşi  köpeklerin azgın dişlerini gırtlaklarında  veya itlaf ekiplerinin zehirli etlerini  midesinde bulurmuş. Küçücük  bir dokunuşta  gardı düsen ve ölümcül yaralara açık hale gelen  sarmanların kaderinde kendi aşk hayatimizin  hülasasını buldum.
Biz de Eros’un şefkatine  sığınıp, sevdalanınca en mahrem zaaflarımızı ele  vermiyor muyuz?  Yıllar yılı ardına sıgındıgımız barikatların anahtarını  gönüllü  teslim edip, tırnaklarımızı  içeri çekmiyor muyuz? Sevginin bizi kollayacağına, sarıp sarmalayacağına dair ön  kabulümüz yüzünden koruma duvarlarımızı gönüllü  kaldırıp, yaralarımızı açık hale  getirmiyor muyuz?  Sonra ne oluyor?
Sevdamız en büyük  zaafımıza dönüşüyor. Saçımızı okşayan elin bizi  ilelebet  kollayacağına inanıyor, tatlı sözlere kanıyoruz. Taklalar atıp, cilveler  yapıyoruz. Ve en ummadığımız anda, en korunaksız halimizle  yakalanıyoruz  aksin hoyrat yüzüne… Şefkatimiz katilimiz  oluyor. Ders almak mi? Ne  münasebet!.. Daha son  ihanetin yarası kabuk bağlamadan, yeni yaralar için  aralıyoruz kalbimizin kapılarını… 
zavallı bir kedi yavrusundan farkımız yok  aşkın karşısında…
Boynumuzda, kalbimizde pence pence darbe  izleriyle,  her sıcak dokunuşta çocukça  uysallaşıp, her hayal kırıklığında “köpek  gibi”  pişman olarak, her terk edişte acı çekip her dönüşte biraz daha kanayarak,  kanayan yerlerimizi kediler gibi dilimizle yalayarak, “Bir daha asla”larla   “Daima”lar arasında  yalpalayarak yara  bere içinde  yasıyoruz. O yüzden   “Melek”ler, içe  kıvrık partilerle  gömülüyor. Ve hayata  “Şeytan’lar   hükmediyor.
Belki de en  iyisi kuyruğu her daim dik tutmaktır… Şefkate  kanmış mefta bir ev kedisi olmaktansa, gardını almış hayatta bir sokak kedisi  kalmak daha iyidir.

Can Dündar